Sayısını hatırlamadığım bilmem kaçıncı psikiyatristimle 1. görüşmem
Yine en baştan başlıyoruz....
İçeri gülerek "Ben yanlış gelmişim yaa,aslında iyiyim" diye girdiğim kapıdan"Lanet olsun bütün hapları içip gebermeyi denemeliyim" diye çıktım..
Seans arasında bi ara doktorun bile bana acıyan çaresiz gözlerle baktığını hissettim.O kadar boktandı ki bu his, Adam bana küçükken sen sevdiğin kitap polyanna mı diye sorduğunda avazım çıktığı kadar bağıp ağlamak için kendimi zor tuttum .
O kadar gereksiz iyimserim ki, insanlar bu yüzden sürekli ağzıma sıçıyor bende öfkemi kendimden alıyorum..
Trajikomik bir olay..
Paranoyaklık ve aşırı güvensizlikten oluşan bilmem neyinin nesi oluşmuş...
ee sonuç dedim nasıl kurtulurum bu durumdan..
Pezevenk herif yazdı bi kaç ilaç tamam.. Lan tüm olay ilaçlarsa ben ne diye sana dünyanın parasını bayılıyorum.? Ne boka yarıyorsun sen o zaman ? Onu da geçtim, niye ergenliğimden tut bugüne kadar yaşadığım tüm tramvaları sana anlatıyorum? Neden ilk aşkımı , ilk terk edilişimi, ilk intihar edişimi, ve daha bi sürü saçmalığı anlatıyorum..
Oturduğun yerden para kazanmak böyle birşey arkadaş. Bugüne kadar bi insan evladı da çıkıp "bu antidepresanlar bi boka yaramıyor, tam tersi daha çok intihara itiyor demiyor.Zaten psikologn amacı da ilaç yazmak değil, kişinin kendisini bulmasına,normal hayata ,toplumsallaşmaya çalışmasna bilmem nesine çart çurt yardımcı olması" demiyor..
Neyse ben demiş oldum sanırım..
Gidip tıp okuyup siktiri boktan bi belge alıp bende bu işi yapıcam. Sonuçta bi hasta olarak pratiğimde var, Eh birde bi salaklıkla tüm sorunlu insanları da kendime çektiğime göre, hasta bulma derdim de olmayacak..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder