Sensiz yarım ve yetimim ben.

   Kendimi Tanıyamıyorum..

   Uzun zamandır yabancılaştım kendime.. Sessim, kokum,bakışlarım,ellerim farklı.. Bu ben değilim kendimi tanıyamıyorum.. Unutamıyorum vedasız gidişini... Sanki her gece yanımda, benimlesin.. saçlarıma dokunuyorsun, eskisi gibi hadi uyu artık diyorsun.. Uyuyamıyorum ki ! Yokluğun canımı acıtıyor.. 1 kez son 1 kez görmek istiyorum seni.. İMKANSIZ biliyorum ama, bari rüyalarıma gelsen orda sarılsam, o sevdiğim kokunu hissetsem.. Sana ait hiç birşey bırakmadılar bu evde, bu şehir de.. Zaten sen gittiğinden beri hiç sevemedim İstanbulu... Sanki..sanki nefes alamıyorum..Bütün şehir üstüme geliyor insanlar,duvarlar,ağaçlar.. Herşeyy .. herşeyyy canımı acıtıyor.. İçimde tarifsiz bi boşluk yokluğun,dolduramıyorum, kaçıp sığındığım bi tek sen vardın.. sende veda etmeden gittin.. Oysa söz vermiştin birlikte eminönündeki kuşlara yem atıcaktık,sonra birlikte doğum günümü tekrar kutlayacaktık....

    En çok ellerini özledim biliyormusun... Canım acıdığında, yaramazlık yaptığımda kaçıp sana sığınırdım, sende sarılır okşardın.. Geçti bak ! Ağlama hadi derdin... Geçerdi sanki...Sana hiç söylemedim geçtiğini... Çok severdim saçlarımı okşmanı,sırtımı sıvazlamanı... kucağında uyuyup kalmayı..

   Gittiğin günden beri bi tek senin eksikliğini yaşıyorum.Çünkü kimse senin gibi içten ve karşılıksız sevmiyor, Hiç kimse sinirli,huysuz hallerime katlanamıyor, hatta bencil olduğumu düşünüyorlar... En önemlisi kimsenin elleri dokunduğunda, senin ellerin gibi huzur vermiyor bana...

    Biliyorum Orada bi yerdesin ve beni uzaktan izliyorsun arada... Hatta kızıyorsundur da bana ağladığım için.. Gerçi ben seni hiç kızgın görmedim...

    Kendime kızgınım hemde çok.... gitmene izin verdiğim için , veda edemediğim için... Gitmeni hiç istemedim inan, böyle olmasını hiç istemedim.. Olmamalıydı da zaten böyle, sen gitmemeliydin Benimle kalmalıydın...Bu yalnızlık bu boşluk çok canımı acıtıyor,sığamıyorum bu koca şehire her yerde seni arıyorum.. İhtiyacım olan bi tek sen varsın yıllardır.. Her geçen yıl yokluğun daha çok canımı acıtıyor.. Zamanla geçer dedikçe daha çok yokluğunda kayboluyorum... Ve son 2 senedir herşeyi daha net hatırlıyorum.. gidişini.. vedasız gidişini...Önceden kolaydı herşey.. Gidişinden sonra kendimi kapattığım odam da günlerce ağlayarak unutmuştum herşeyi.. Şimdi herşeyi tekrar hatırlamak.. En ince ayrıntısına kadar hatırlamak... Dayanamıyorum..Ne kadar kaçmaya çalışırsam çalışıyım yokluğun tam kalbimin ortasında büyük bi boşluk...

     Aklımda intihara meyilli düşünceler.. Önce Ruhumu mu öldürmeliyim yoksa düşüncelerimi mi bilmiyorum...

Ağlıyamıyorum,sessiz çığlıklarımda kayboluyorum..

Bu sefer fazla kaptırdım kendimi dipten çıkamıyorum..



      Bu gece de gel yanıma rüyalarıma...Ellerinle dokun yine... Huzur ver bana.. Birazcıkta olsa kendimi affedebilmem için yardım et.. Bu yük çok ağır taşıyamıyorum sensiz....




 İmza pofi.. 
mutsuz mutsuz... Lanetli.