Bildiğim, tek başıma becerebildiğim pek az şeyden birini yapacağım: Yolculuk, hiç bir yere doğru..."
Seni tanıdığımdan beri hiç olmadığın kadar kötüsün.. Aramızdaki bu aşılmaz mesafe senin acılarınla birleşince öyle bir etki yaratıyor ki adeta oradayım , yanı başında, kalbine en yakın mesafede. Beni tanımıyorsun, duymuyorsun, görmüyorsun.
Hiç kimseye güvenmiyorsun. Kalbinin iyileşmesine izin vermiyorsun..
Hiç birşey bilmiyorum. Geçmiş yılların bütün o acılarını. Kendini ilk kez gerçek ümitsizliği içinde gösteren, benim kadar çaresiz olan bu puslu gökyüzüne bakıyorum. Dokunuyorum, öpüyorum,bağrıyorum, gülüyorum , şarkı söylüyorum, ağlıyorum , ağlıyorum , ağlıyorum.. Hayır yanılıyorsun insanlar gözyaşı dökmeden de ağlayabilir..
Senin orada, o ev ve o insanlar arasında canlandığını görme mutluluğuna, bu mutluluğa erişemeyeceğim. Ama daha ne kadar mutluluk istiyorum ki, çok kıskancım çok! Daha uzun bir süre orada acı çekecek olman ne yazık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder