Gitmiyorum Artık .! Bırakıyorum.Zaman burabilir,görüntüler geçmeyebilir,en azından benim için durduruyorum,gitmek istediğim her yere gidebilirim şimdi,uzak yıldızların arasında bir nokta olabilirim,söylediklerimizden çok gizlediklerimizden oluşan bu görüntülerden,onların anlamını çözmek için delice çaba harcamaktan sıkıldım artık,kendi görüntümden onu siliyorum,kimsenin umurunda olmasa da...
Telefon çalıyor,burada mı, anılarda mı,anıların telefonunu açıyorum,çocukluğumla konuşuyorum, aynanın önünde sakın bir daha ağlama,gazeteleri sakla,o şişman şeytanın eteğine bas ! diyorum. Tavandaki çizgiler kırılıyor,ben konuşuyorum ama telefon hala çalıyor,kıpırdayamıyorum. Birileri kollarımı,bacaklarımı alıp gitmiş sanki,akvaryum da dönüp duran aptal yüzlü balıklar gibiyim,yeniden başlayış,bir sır var mı,öğrenmek istemiyorum, bi düşte sonsuza dek kalacağım artık,telefon çalıyor,kapı,nerede,sesler de ağırlaşıyor...
Bir de üşüdüğüm geliyor aklıma,o gecenin boğultusunu,beyaz tavandaki belli belirsiz ayrıntıları oraya yanıyan görüntüleri hatırlamıyorum.. Sonra uzun bir uykudan uyandım. Annem bana bakıyordu,yüzünde acı,öfke,korku dolu birşey,bilincimde kara bir nokta,kayıp saatler vardı,hiç bilemeyeceğim şeylerle dolu saatler,hayatın güzelliğinden,gençlikten sözeden doktorların yüzüne baktım,günlerce konuşmadım. Sanki yeteneğini yitirmiş gibi.sonra bir gün tekrar konuşmaya başladım. Beni başka bir şehire,bir dilenme evine yollayacaklarını söylediler. Artık hiçbirşey istemediğimi söyledim. Ölmek sandıkları kadar acı birşey değildi. Bütün bu görünyülerin en sonuncusuydu o kadar, ama anlamadılar. Ölmek isteyen birini uzaklara göndermek ne tuhaf .! Onlara söyleyemedim,yanımda kimse kalmadığını bana tek birşey,bir günü dürdürmek,bir günü daha taşıamk için birşey olduğunu söylecek kimse olmadığını,bunu anlamalarını bekledim. Onlarsa beni hiç tanımadığım insanların arasında,uzağa yılladılar.. Haksızlık mı ediyorum yoksa ? Belki yapmaya çalıştıkları yalnızca ölmek istediğim bir odadan beni çıkartmaktı...
İmza pofi...
